Mijn moeder vertelde mij als tiener dat zij geen toestemming kreeg van haar ouders om te trouwen met een zwarte man. Dit gebeurde in Suriname in de jaren 50 toen de onafhankelijkheid van het koninkrijksdeel nog lang geen feit was.

Mijn grootmoeder motiveerde het besluit om haar dochter niet met een zwarte man te laten verkeren met de woorden,'ik heb niet voor niets een lichtgekleurde man gekozen'. Mijn moeder heeft mij nooit verteld waarom ze dit deel uit haar leven aan  mij verteld heeft. Toen ik als 17 jarige besloot samen te gaan wonen met een witte man heeft zij tegen de wens van mijn vader ermee ingestemd en mij de vrijheid gegeven te doen zoals mijn hart me destijds ingaf. Tegenwoordig is het verhullen van het slavernij verleden geen keus meer voor zwarte mensen , toch is het onder ogen komen van dat pijnlijke tijdperk uit het gemeenschappelijk verleden van het  Surinaams volk niet gemakkelijk.

Het gebeurt nu dan ook al te vaak dat gesprekken  over slavernij en over tot slaaf gemaakte voorouders  eindigt met , 'kom mij niets vertellen over die slavendrijvers zij hebben gewoon gedaan wat die zwarte mensen zelf ook deden'. De meer geinformeerde moderne nazaat van tot slaaf gemaakte voorouders wil wel ingaan op de wreedheden en uitbuiting maar heeft  soms toch moeite om de witte slavenhouders ongezouten als crimineel en uitbuitende klasse af te schilderen. ' 

Zij hebben ons leren lezen en schrijven en zij hebben ons de weg van god bijgebracht zijn veel gehoorde argumenten'. Het gebeurt nog steeds dat de blanke man of vrouw een streepje voor heeft en met misdaad kan wegkomen, zolang de zwarte man of vrouw niet in staat is de eigen geschiedenis te herkennen en accepteren . Acceptatie van slavernij verleden is geen eenvoudige zaak.  Niet eenvoudig in de zin dat acceptatie van slavernij verleden ook inhoudt dat je bewust wordt van het slavendrijver element in de collectieve geschiedenis.

Net zoals het huidige koninklijke geslacht niet los te peuteren is van ongebreidelde winsten uit slavenhandel en slavernij is de huidge zwarte, gekleurde of witte Surinamer niet los te peuteren van gigantische arbeidsprestaties, onmenselijke vernedering, uitbuiting en discriminatie.

De voorouders van leden van de familie van Oranje van  het koninkrijk der Nederlanden  hebben tot in de nek in de exploitatie van slavenhandel en slavenarbeid gezeten. Veel rijkdom in de families van leden van de eerste en tweede kamer van het Nederlandse parlement zijn terug te voeren naar winsten gemaakt ten tijde van slavenhandel en slavernij.  Zo was een voorouder van de echtgenoot van prinses Margriet Van Vollenhove, een  machtige nederlandse koloniale ambtenaar . Mr.Hendrik van Vollenhoven was commissaris voor de Koloniën.

Uit archieven blijkt het volgende ten aanzien van zijn taak in de gebiedsdelen van het Nederlandse Koninkrijk in het Oosten en Westen van de wereld.

'...Het ministerie van Koloniën was verantwoordelijk voor de inrichting van het koloniaal bestuur in Oost-Indië, West-Indië (Suriname, Curaçao en overige eilanden) en tot 1872 de Kust van Guinea (Ghana). Ook de begrotingen van het bestuur in de overzeese gebiedsdelen werden in Den Haag opgesteld. Verder speelde het departement, samen met het ministerie van Marine, een rol bij de defensie van de koloniën ( lees bescherming van Nederlandse belangen) en met name de verscheping van militair personeel naar deze gebieden. Het ministerie van Koloniën regelde voorts de uitzending, de verloven, de overtochten en de pensioenen en wachtgelden van de Indische ambtenaren alsmede de keuring, aanschaf en verzending van gouvernementsgoederen, bestemd voor het leger en de burgerlijke dienst in de koloniën...'. In short big business.(http://www.gahetna.nl/collectie/archief/ead/index)

Zwarte mensen die als 'vrije of gekleurde' burgers van de kolonie Suriname hun tot slaaf gemaakte familieleden vrijkochten staan nu in moderne geschiedkundige geschriften aangemerkt als zwarten die ook slaven hielden.Alsof dat een rechtvaardiging zou kunnen zijn voor het ongebreideld uitbuiten door Nederland van duizenden tot slaaf gemaakte mensen gedurende vier eeuwen.

Zonder schaamte verdedigen vele witte en zwarte mensen in Nederland en Suriname  het verschijnsel "zwarte Piet". De opmerkingen over zwarten in de Surinaamse samenleving bewijzen dat  de indoctrinatie ver is  doorgesijpeld in het onderbewustzijn en  dat men zich niet bewust is van de systematische collectieve zelfverloochening die aan zwarten werd opgelegd door de racistische witte wereldvisie, inclusief witte godheid, 

Ons afzetten tegen witte wereldbeelden over onszelf is toegestaan in de moderne tijd. In plaats  van een stevig robbertje vechten tegen witte geschiedvervalsing, wordt helaas de zwarte man of vrouw of zijn of haar kind de boksbal waarop de  gekleurde man of vrouw  inbeukt om de ingekerfde minderwaardigheid uit het verleden bewust dan wel onbewust af te schudden.

Een leidinggevende Surinaamse kunstenaar zegt anno 2015 op facebook hoe haar liefde voor de koninklijke familie erin is geramd in de koloniale tijd. 

Een bejaarde zwarte man en zijn kleindochter die in Suriname tot de gegoede burgerij worden gerekend zijn absoluut niet bereid anno 2015 zich te verdiepen in het slavenhouders aspect in de familie geschiedenis.

Het afgeven op zwarten in de maatschappij gaat hun heel gemakkelijk af. Wanneer ze worden geattendeerd op hun racistische uitspraak blijkt dat zelfverloochening zo diep zit dat zij zich niet bewust zijn van hun racistisch gedrag. Zoals de nederlandse witten zich verschuilen achter 'ik heb het niet gedaan dus kom mij niets aansmeren' zeggen zwarten en gekleurde Surinamers dat zij zonder enige bijbedoeling voor de grap opmerkingen maken die ronduit racistisch zijn.  Als in de Verenigde Staten een jonge man in feite standrechtelijk wordt geexecuteerd leidt dat tot rellen en arrestaties en ontheffingen van schuldigen. Als een jongeman in Suriname door een gewapende militair zonder vorm van proces wordt geexecuteerd wordt dat aangemerkt als ' hij was een crimineel en heeft gekregen wat hij verdiende' en zijn rellen niet aan de orde om het onrecht te bestrijden.

Ingeval van gewelddadige sterfte van een Israelisch kind wordt de wereld dagen soms zelfs wekenlang geinformeerd over het slachtoffer, de familie van de overledene en de onmenselijkheid van de dader. Als honderden kinderen in Palestina systematisch worden gemarteld, vermoord en geterroriseerd door het Israelische bezettingsleger zijn er geen of nauwelijks vermeldingen van de slachtoffers laat staan van de familieleden.

Op de joodse plantages in de kolonie Suriname werden zwarten op hun eigen zwarte begraafplaats weggezet, gescheiden tot in de dood.

Het koloniale racisme en daaraan verbonden systeem van brute kracht en uitbuiting is springlevend in Israel. In de USA, EU, en UK zijn de sporen van het koloniale denken veel dichter onder de oppervlakte van het dagelijkse leven dan velen zouden willen toegeven.

In Suriname is het racisme op grond van partij en politieke kleur opengebroken en ligt springlevend op straat . Iedereen weet dat politisering op grond van ras en geloof allang uit de tijd is, maar vier eeuwen koloniale indoctrinatie van een samenleving wordt niet binnen een halve eeuw na de onafhankelijkheid afgeschud. Hoe pijnlijk het ook is we worden als collectief gewezen op de rassenstrijd uit het verleden en hoe die zich manifesteert in het heden. 

Een Surinaamse Javaanse jonge vrouw vindt het geen probleem om in de bus hardop te laten weten dat eigenlijk zwarte Haitianen niet zouden mogen zitten als zij nog geen zitplaats heeft. In Israel is inmiddels een gesegregeerde busdienst voor Israeliers en voor Palestijnen een feit. 

Op het eerste gezicht lijkt de periode van slavernij en rassenhaat ver in het verleden maar bij nader inzien is de moderne geschiedschrijver uit Nederland nog steeds verknocht aan het 'zwarte piet' gevoel dat maar niet weg te poetsen is. De Surinaamse vader die op hoge leeftijd nog niet kan accepteren dat zijn dochter ongehuwd kinderen kreeg met een zwarte man zal niet accepteren dat jij hem van racisme beschuldigt. Hij heeft het beste met zijn dochter voor zal hij je vertellen . De witte man of vrouw die gehuwd is met een zwarte man of vrouw en  zichzelf herhaaldelijk profileert als de OK witte omdat er een interraciale relatie is,  heeft vaak niet door hoe racistisch dat kan overkomen bij de echtgenoten. Het is een kwestie van tijd en zoals Nelson Mandela zegt We are only too aware that we are not free as long as Palestinians are not free. Zolang Surinamers elkaar uitschelden op grond van hun ras of huidskleur is er werk aan de winkel en zolang de zwarte Surinamer zichzelf alleen kan spiegelen aan wat de witte Nederlander als norm stelt, zal de weg nog heel lang opengebroken blijven. Met collectieve inspanningen zullen de rassen haters en uitbuitende gulzigaards tot de orde worden geroepen en ik zie een geplaveid pad van gelijkheid gelegd worden in Suriname.

Een pad waarop men kan lopen ongeacht ras, huidskleur, geloof of geslacht het moet niet nodig zijn om je dochter te verbieden om met een zwarte te huwen en het moet niet nodig zijn om je pas goed te voelen als je beantwoord aan wat de witte norm is. Een Surinaamse schrijver heeft gezegd. 'Zwart racisme bestaat niet'. De Zwarte gelovige die heiligheid alleen verbindt aan witte wereldbeelden is net zo verdwaald als de witte mens die zichzelf niet onder ogen kan komen vanwege onverwerkt slavernijverleden . Mijn moeder en grootmoeder leven niet meer maar ik hoop dat hun geschiedenis nooit vergeten wordt door mijn kleindochters en hun kinderen want zij hebben hard gewerkt zodat wij vandaag de dag in vrijheid kunnen leven en liefhebben.

Martha Tjoe Nij