FORKED TONGUE DIPLOMACY

Suriname can be considered one of the safest countries on the South American continent, working hard to maintain its independence, while International Monetary Fund specialists are reporting on our progress to restructure our economy amidst ongoing global economic crises. International isolation of Suriname has traditionally been the result of Dutch colonial policies which aimed at exploiting Surinamese natural and human resources and  at keeping the Surinamese people  unaware of  international developments towards ending slave trade, abolishing slavery, and National Independence. Unfortunately more recently  national and international efforts seem to have isolation of Suriname on top of their agenda, if not intentionally then certainly as a byproduct of political machinations.  Just as Suriname's government is stepping up efforts to widen the international scope of its activities, searching new  partners for cooperation and diversifying production and  export in the fields of agriculture,fisheries, mining, tourism and  trade, the Canadian government surprised friend and foe with a warning for Canadian nationals not to visit Suriname for 'safety' reasons. The immediate response of the Surinamese government illustrated the negative impact such a statement of a so-called 'friendly nation' can have on Suriname. A quick look at international charts and statistics concerning safe countries in the world puts Suriname close to Canada when it comes to safety, so what could have triggered this unexpected warning from Canada?

A keen observer of international political and economic developments in the world at large and South America in particular, must have noticed the impact of the devaluation of oil and gold prices on  the economies of Argentina, Brazil, Venezuela  Guyana and Suriname. The manipulation of oil and gold prices on the global markets  has heavily cut the economic revenues of these developing nations, causing Suriname to accept financial help from the International Monetary Fund under strict conditions. The loss of financial revenues and continued pressure from abroad on progressive political parties and policies has resulted in unprecedented food shortages in Venezuela, toppling of governments in Brazil and Argentina and now Canada wants the world to believe that Suriname and its neighbor Guyana are not safe to travel to.

In Suriname the opposition in parliament has repeatedly called for Desiree Bouterse's government  to step down and categorically refuses to  accept President Bouterse's invitation to step up efforts to unitedly tackle the economic problems the nation faces. In spite of Bouterse's clear cut victory during 2015 democratic elections, the so-called  "We Are Tired" activists in Suriname also echo the opposition's  demand  for the end of Bouterse's reign. The small group of activists seems to have ample foreign financial support (mainly from the Netherlands and USA) to carry out street protests and continued media attacks on  every effort the government undertakes to mobilize the  population towards  austerity and economic recovery programs.

The most recent legal developments have added fuel to the flames in Suriname's legal and judiciary circles because Suriname's military court decided to ignore the legal Amnesty  provisions for President Bouterse. The Military Court's decision to honor the demands of a select group of relatives of Bouterse's opponents  who died  during the December 8th,1982 events in Fort Zeelandia in Paramaribo, has paved the way to prosecute president Bouterse for his involvement in these events and has created a constitutional dilemma for the residing government. Can judges of the military court decide to sidestep the Amnesty law which was legalized by Suriname's national assembly? Will the government of Suriname deny the right of independent judges to interpret our national laws as they see fit? These questions  need answers  which  are part of Suriname's post independence, post revolution, legal , political and social climate in a  democracy which is searching for   innovation  after centuries of colonial domination and exploitation. 

Old map of Dutch plantations on the  Saramacca river. 

The continued flow of negative and subversive messages from a select group of  Surinamese about their own country and from foreigners about Suriname does not contribute in any way to improving Suriname's situation nationally and internationally. I am inclined to say that the negative output and continued pressure on the people of Suriname  is organized from abroad and has a definite anti-progressive agenda, geared at deliberately breaking the development policies in Suriname. The regional and national political and social unrest is part of a conscious policy to deprive  the peoples in this region of all programs of social equality and change. This aggressive policy is moving towards reinstalling traditional conservative pro western political puppets in former colonies with the typical fascist and racist characteristics we know too well in South America. One thing is definitely true, Canada is unsafe for its indigenous peoples who are murdered on a daily basis and whose lands are
confiscated by the State. The Dutch royalty used to hide in the 'safe haven' Canada during World War II till it was 'safe enough' for them to return to the people they had left to fight Nazi Germany. Today Canada has shoved Suriname on its own heap of unsafe nations but has not stopped the Canadian firm I AM GOLD which is mining the precious  gold ore in Suriname, from profiting from our natural resources. The double standards which the so called 'enlightened' western 'axis of power' applies when it comes to Suriname and Latin America, are illustrated by Canada's forked tongue diplomacy; Suriname is suposedly 'unsafe' but  Canada's I Am Gold multi national  can carry on extracting gold from Suriname. Eldorado is revisited in the 21st century  and Suriname is one of the nations in the famous Guyana basin whose gold  is coveted by Canadians this time. At the end of the day it is up to the people of Surname  to create a safe environment to live and thrive as a nation.    We can be sure that a country that is safe enough for a Canadian gold digger, must be safe enough for the rest of the world.

Any tourist should remember Suriname will always be safer than any Canadian metropole. I live in Suriname without fear and invite tourists to come and visit our peaceful country and enjoy the unspoilt natural beauty of Suriname.

Martha Tjoe Nij  June 20 - 2016

IK PLANT AL, JIJ TOCH OOK?

Het is voor veel Surinamers vanzelfsprekend  dat de seizoenen ons rijkelijk belonen met de lekkerste groenten en de lekkerste vruchten.

banaan, ananas, citroen  en papaya

homegrown tomaten en tayerblad

Surinaamse

 paprika in de kas te OS Kampong Baroe

De huidige regering heeft Surinamers uitgedaagd om verder te denken en zich in te zetten zodat wij als kleinste land van Zuid Amerika  een grote bijdrage kunnen leveren aan het voedsel dat in de regio wordt genuttigd. Produceren om te exporteren is het
verzoek.
Deze uitdaging is door mij aangenomen. Ik ben voor het eerst van mijn inmiddels 62 jaren begonnen met planten voor eigen gebruik.
Ik heb de stoute schoenen aangetrokken en heb de schop in de grond gestoken en mijn handen in de aarde en modder gezet. Omdat ik helemaal groen ben op het gebied van planten en hoegenaamd een leek ben op het gebied van bemesting en bestrijding van ongedierten en ziekten, heb ik mij aangemeld bij het ministerie van Landbouw Veeteelt en Visserij. Ik heb  de wekelijkse training Kassenteelt gevolgd . Deze training die de organisatie Women in Business en het ministerie van  LVV aanbieden is bedoeld om de aktieve landbouwers te scholen en stimuleren.

tomaten in de kas te OS Kampong Baroe

bloemkool in de kas te OS Kampong Baroe

Na drie maanden,waarin ik heb geleerd dat grondbewerking niet alleen zware maar ook dankbare arbeid is, heb ik nu een moestuintje waar de tomaten, oker, tayerblad, klaroen, gomma wiri, sjalotjes, pepers en soepgroente sneller groeien dan ik ooit voor mogelijk had gehouden. Hoewel ik mijn moestuin voor eigen gebruik heb ingericht is deze aktiviteit wel een introductie in het omgaan met aarde, bemesting, zaden, groei en bloei van de planten die in ons land met een beetje zorg uitstekend groeien. De uitdaging om te exporteren is voor de kleine landbouwer een grote opgave en vergt goede planning en de juiste kanalen naar afnemers en exporteurs.

Oker en klaroen uit eigen tuin in Saramacca

 groenten  verkoop in Paramaribo

Ik hoop nog veel te leren en nodig iedereen uit om de uitdaging aan te gaan en te leren planten, waarbij het vermijden van gifstoffen en schadelijke pesticiden een belangriijk aspect in de voedselketen is. Mijn plantjes zijn mijn trots en ik leer elke dag meer . Ik plant al, Jij toch ook?

Martha Tjoe Nij
 2016

ECHTE HELDEN ZIJN NOOIT MOE

Hoog oplopende druk op de plantage eigenaren zorgde in de 18de eeuw voor grote militaire operaties in Suriname om het steeds heviger wordende verzet van de Marrons de kop in te drukken.
De een na de andere plantage werd aangevallen en een met de dag groter wordende groep verliet de plantages om zich aan te sluiten bij het verzet in de bossen. De Marronstrijders zorgden ervoor dat de angst er goed inzat bij de plantage houders die met lede ogen moesten toezien hoe hun bezit in vlammen opging en hoe hun dwangarbeiders steeds meer oor kregen voor de roep om vrijheid vanuit de bossen .

Het verzet van de Marrons en Cariben en Arawakken  is in de Surinaamse historie de meest waardevolle strijd voor vrijheid geweest die geleid heeft tot meerdere vredesverdragen met de koloniale heersers en uiteindelijk resulteerde in afschaffing van het systeem van slavernij in Suriname. Het verzet van de Marrons en Cariben en Arawakken is ook het meest weggemoffelde historische gegeven in de psyche van de gemiddelde Surinamer die is opgevoed met wat in de Nederlandse geschiedenisboeken over onze strijders werd verteld.
In de 21ste eeuw koestert  het verzet tegen de regering zich  met de gedachte dat hun anti regerngs gezinde akties  gestoeld zijn op de eeuwenoude traditie van verzet van de Marrons en derhalve heldhaftig en juist zou zijn.
In werkelijkheid is de 'ik ben moe' oprisping, die goed gefinancierd en georganiseerd door het buitenland en  hoofdzakelijk het vertrek van de regering eist, een verlengstuk van het in Europa aanwezige verlangen om oude koloniale banden te herstellen. Dit verlangennaar herstel van de oude koloniale banden met Nederland, wordt vooral bij een kleine  elite gevoed door de wetenschap dat er dan wederom goed gebruik gemaakt kan worden van de in Suriname aanwezige natuurlijke hulpbronnen.
De tijden zijn veranderd en ook Suriname gaat gebukt onder de druk op de economische verhoudingen in binnen en buitenland, slecht of gebrekkig bestuur, voortdurende corruptie en steeds openlijkere roof van natuurlijke hulpbronnen door het wereldwijde Zionisme.
Het Joods Christelijk wereldbeeld van de 18de eeuwse plantage houder en koloniale bestuurder kenmerkte zich  door stricte segregatie en racisme. Met  de christen God in het vaandel  rechtvaardigde men  het behandelen van de zwarte tot slaaf gemaakte mensen als dieren en gratis arbeidskrachten.
Het valt niet te ontkennen dat de voortdurende roep  van gekozen parlementariers om activering van de anti-corruptie wet in ons land ook voor Suriname inhoudt dat het roer moet worden omgegooid en de graaiers ter verantwoording moeten worden geroepen. Het argument dat graaien vroeger gewoon was blijkt uit uitspraken als, 'pe yu e wroko ,drape yu mu nyan', 'winti way, lanti pay', en uit de dagelijkse praktijk van nepotisme en koop en verkoop van loyaliteit die in de economische en politieke wereld  nog steeds gangbaar is in het voordeel van de zogenoemde 1% elite.
De koloniale planters die in de periode van toenemend marron verzet en opstanden onder de dwangarbeiders op de plantages, zich verenigden en met hun prive legertjes en overheidssteun gewapend optraden tegen de aanvallen uit het bos  en op de plantages, hadden eigenbelang als motivatie.
Eigenlijk was de militaire macht van de plantage eigenaren en de koloniale overheid een onderdrukkingsleger dat alles wilde doen om te voorkomen dat het bezit dat tot dan toe schaamteloos werd vergaard, verloren zou gaan.
De marronstrijder was dus de 'schurk', terwijl de meedogenloze plantage eigenaren geprezen werden voor hun wrede slachtingen en publieke executies van aan de slavernij ontvluchtte mensen.
Het hedendaags 'ik ben moe' "verzet" is te vergelijken met de planters die met alle ter beschikking staande middelen terug wilden naar de tijd dat zij ongestoord en ongegeneerd hun macht konden uitoefenen.
In feite is de gemiddelde ondersteuner van de 'ik ben moe' activisten helemaal niet moe maar eerder boos omdat de veranderingen die zich in ons land en in de wereldeconomie voltrekken een duidelijke vemindering betekenen van hun eigen inkomsten. De bron van hun ongenoegen is het beleid van de regering die op basis van een democratisch gewonnen verkiezing meerderheid van stemmen heeft in het parlement en dus een ander beleid voorstaat dan de 'ik ben moe' financierder wenst.
 De volkswil zoals die in de democratie wordt gehanteerd is niet in lijn met de verlangens van de 'ik ben moe' activisten die het niet voor het zeggen hebben omdat hun politieke partijen zijn afgestraft door het kiezersvolk tijdens de laatste verkiezingen. Net als de koloniale planters destijds willen de 'ik ben moe' activisten  niet accepteren dat de tijd van ongestoord zakken vullen en gouden bergen verdienen over de ruggen van de onbetaalde arbeidskrachten voorbij is. De terechte eis voor vrijheid van de Marrons moest  toen gehonoreerd worden  en de enige oplossing voor de ontwikkeling van Suriname nu is niet aflatende inzet en eenheid met de meerderheid van Surinamers die niet moe, maar zeer aktief zijn en  niet willen dat hun land geherkoloniseerd wordt .
Het leidt geen twijfel dat corrupte elementen en naar herkolonisatie verlangende elementen in de surinaamse samenleving nog springlevend zijn en op basis van onze historie is dat ook niet zo vreemd.
Vier eeuwen  corrupte koloniale overheersing poets je niet in enkele decennia onafhankelijkheid weg.
De bekende Surinaamse wetenschapper professor Gloria Wekker heeft in haar recente publicatie opgeroepen om de "Witte Onschuld" nader onder te loupe te nemen, als wij verder willen gaan en gelijkheid en vrijheid zonder racisme willen bevorderen.
De Surinaamse bevolking is veerkrachtig en bereidt zich voor op nog zwaarder economisch weer waarbij de breedste schouders de zwaarste lasten moeten dragen. Surinamers kunnen niet moe worden omdat moe zijn geen optie is, niet voor onze voorouders die elke dag onder dwang hard werkten en niet voor onze hedendaagse vrije  gemeenschap die vooruitgang kiest en weet dat de bemanning van het schip pas na de storm kan rusten.
Aan de vooravond van herdenking van de  afschaffing van de slavernij is het goed te beseffen dat in onze regio reeds verregaande stappen zijn gezet naar herkolonisatie van de volkeren van Argentie, Brazilie en Venezuela, waar democratisch gekozen regeringen middels  door buitenland gefiancierde interventies ten val zijn gebracht. Ook in Suriname is met de komst van het IMF regime alle waakzaamheid geboden om te voorkomen dat het zogenaamde 'ik ben moe' fenomeen gebruikt wordt om onze democratisch gekozen regering ten val te brengen en de met grote moeite verkregen vrijheid weer ondergeschikt te maken aan de in Nederland broedende neo koloniale racistische uitbuiters klasse.
De Marrons , Arawakken en Cariben die verzet leverden waren de echte helden die nooit moe werden en systematisch hebben gestreden tot de onderdrukkers uit Nederland beseften dat er geen kolonie zou overblijven als zij geen gehoor gaven aan de eisen van de verzetsstrijders.
Laten wij niet de fout maken om de echte helden te verwarren met futu boi van in het buitenland zetelende aasgieren die niet moe worden van hun pogingen om de Surinaamse rijkdommen in hun bezit te krijgen en er niet vies van zijn om de 'ik ben moe' activisten voor hun karretje te spannen.

Martha Tjoe Nij
mit2016

KIES VOOR HET MILIEU

KIES VOOR HET MILIEU  EN NIET VOOR PLASTIC 

Wereldwijd worden per minuut ongeveer een miljoen plastic zakjes  eenmalig gebruikt, Dit komt neer op 150 plastic zakjes per jaar per persoon en het aantal neemt toe. 

Ook in Suriname is het gebruik van plastic de gewoonste zaak van de wereld, we staan er zelden bij stil dat alle plastic uiteindelijk in het milieu terecht komt en daar 20 -1000 jaar lang blijft rondzwerven in de grond, in het water en in de lucht. 

De vervuiling door  plastic consumptie gaat ongemerkt.

De  plastic cups, bordjes, rietjes, roerstokjes , plastic tasjes , handschoenen en nog zeer veel andere plastic producten zijn een onderdeel van ons dagelijks leven en weinig mensen staan stil bij het effect van plastic op ons milieu. Wat zou er gebeuren als we de keus hadden om voor het milieu te kiezen en wereldwijd  nee zouden kunnen zeggen tegen de plastic rietjes,cups, bordjes, roerstokjes en plastic tasjes die automatisch worden aangeboden bij uw drankje of maaltijd of bij aankopen. 

Momenteel zijn er 5.25 triljoen stukjes plastic afval in de oceanen. Van deze plastic massa drijft 269.000 ton aan de oppervlakte terwijl ongeveer 500 miljard plastic deeltjes per vierkante kilometer de dieper gelegen wateren van de oceanen vervuilen. (bron:http://oceancrusaders.org/plastic-crusades/plastic-statistics/)

Wat zou het betekenen voor de fabrikanten en consumenten van plastic artikelen en voor het milieu als we niet langer weggooiden maar overgingen tot vervanging?

De oceaan is vol met plastic en er zijn al bedrijven begonnen om het plastic te produceren dat een korte levensduur heeft en plastic  te verzamelen en te recyclen in plaats van meer plastic toe te voegen aan de 'plastic soep' in onze oceanen.  

plastic tasjes en vuilniszakken vervuilen dagelijks

In Suriname wordt het binnenland met haar tropische oerbos steeds vaker bezocht door binnenlandse en buitenlandse toeristen.De toerisme industrie heeft er alle belang bij om het milieu in stand te houden en zodoende de kwaliteit van het aangeboden toeristisch product te garanderen. Vele toeristen hebben al vastgesteld dat het plastic in kreken, rivieren en bospaden in het binnenland van Suriname niet meer een uitzondering is. Het maagdelijk bos wordt vervuild door de mens die plastic cups, lepels, vorken en rietjes keer op keer meeneemt en achterlaat. De touroperators moeten in de toekomst niet  verbaasd kijken als de  tourist eist dat er tijdens de aangeboden tour geen plastic gebracht mag worden naar het binnenland.  De invloed van plastic op ons milieu is ingrijpend, de plastic fles of plastic tas verandert door de jaren heen in minuscuul kleine deeltjes plastic in ons water die  door vissen  worden opgegeten. Deze vissen worden door andere zeedieren en ook door de mens gegeten. Het water in de oceaan verdampt en wij ademen de lucht in  die  ook kleine deeltjes plastic bevat, die ons lichaam vervuilen.  De oceanen en rivieren leveren ons water, lucht en voedsel en wij moeten ervoor waken dat de mens deze belangrijke bron voor overleving niet verandert in een door plastic vergiftigd natuur element dat een gevaar is voor onze gezondheid.

schildpad  vervorming door verstrikking in plastic

De direkteur van de Dienst Toerisme,  in Suriname, Jerry Akum,sprak onlangs op social media zijn afschuw uit over de gewoonte van de Surinamers om gewoon hun gebruikte plastic cups en voedsel bakjes op straat te gooien .De vervuiling van het  milieu die hierdoor ontstaat heeft als neven effecten dat er verstoppingen optreden en dat het stadsbeeld niet echt aantrekkelijk is voor de  tourist die ons land bezoekt. Als wij kiezen voor het milieu zullen wij plastic moeten vervangen en recyclen om te voorkomen dat het plastic monster ons, de mens,  uiteindelijik ook uitschakelt. Per jaar sterven ongeveer een miljoen zeevogels als gevolg van plastic consumptie en 100.000 zeedieren sterven jaarlijks omdat zij verstrikt raken in plastic.Ten minste tweederde van de  vis voorraad in de wereld heeft last van plastic consumptie, omdat vissen plastic voor voedsel aanzien. Een plastic zakje kan meerdere dieren doden omdat het  plastic weer vrij komt nadat een dier is gestorven en hetzelfde zakje kan dan weer in het voedsel van een ander dier terechtkomen. Wetenschappers hebben intussen al 200 gebieden in de Oceanen aangemerkt als 'dode zones' omdat daar als gevolg van plastic vergiftiging geen levende organismen meer kunnen groeien. Wereldwijd worden elke dag 13.000 tot 15.000  stuks plastic in de oceaan gegooid. 

Wij staan er niet bij stil dat elke petfles, cup of lepel die in de goten, rivieren en kreken beland  uiteindelijk op x dag in de oceaan terecht komt .

Saramacca rivier te Groningen Surname

We beseffen te weinig dat als gevolg van  de toemende hoeveelheid plastic in de oceaan, de zuurtegraad van het water steeds hoger wordt wat weer  leidt tot  'zure' regens. In sommige landen hebben zure regens al voor afsterven van hele stukken bos gezorgd. Naast de individuele keus om geen plastic te gebruiken en in restaurants, hotels en winkels te vragen om plastic vervangende producten,  kunnen burgers ook eisen dat de overheid wetten aanneemt , die het milieu beschermen tegen plastic. Door  belasting te heffen op plastic producten, kan indirect het plastic gebruik afnemen. Vraag jezelf af hoeveel plastic jij hebt toegevoegd aan de 46.000 stukjes plastic die per vierkante kilometer rondzwerven in onze oceanen. Gelukkig worden ook in Suriname in toenemende mate initiatieven ontplooid om plastic gebruik te verminderen. Een voorbeeld is de herintroductie van  het gebruik van natuurlijke materialen.  Zo is het gebruik van  banane blad  en Leli blad als vervanging voor een plastic bord  inmiddels 'trendy' aan het worden,omdat het gezien wordt als een teken van bewustzijn over de  bescherming van ons milieu. Kiezen voor het milieu is in ieder geval niet kiezen voor plasic en betekent een drastische verandering in ons doen en denken, maar heeft op lange termijn meer voordelen dan nadelen. Doorgaan op dezelfde weg is gegarandeerd destructie van ons milieu en daar kiest niemand voor.